Do najczęściej rozpoznawanych zaburzeń odżywiania należy anoreksja i bulimia. Stosunkowo niewiele mówi się natomiast o ich wyjątkowo groźnej odmianie pojawiającej się u osób chorujących na cukrzycę. Jest ona o tyle niebezpieczna, że może doprowadzić do zakłócenia prawidłowego funkcjonowania organizmu, a nawet do zgonu. Czym jest diabulimia i jakie czynniki predysponują do jej wystąpienia? Dlaczego tak ważne jest jej szybkie rozpoznanie i na czym polega leczenie tego nietypowego zaburzenia odżywiania? Więcej na ten temat dowiesz się z artykułu.
Na czym polega diabulimia?
Spośród najczęstszych czynników wywołujących zaburzenia odżywiania wymienia się młody wiek, stosowanie restrykcyjnych diet, a także wysoki poziom niezadowolenia z własnego ciała. Za najbardziej powszechne odmiany tych chorób uznaje się anoreksję i bulimię, które zostały ujęte w kryteriach klasyfikacji DSM-IV opracowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne w połowie lat dziewięćdziesiątych. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że istnieją też niespecyficzne zaburzenia odżywiania. Należy do nich m.in. diabulimia. Częstość jej występowania nie jest dokładnie znana, jednak na pewno jest rozpoznawana rzadziej niż jadłowstręt psychiczny, kompulsywne objadanie się czy zespół nocnego jedzenia.
Osoby, które zmagają się tą przypadłością, celowo pomijają przyjmowanie insuliny, aby pozbyć się zbędnych kilogramów. Choroba często nie daje jednoznacznych objawów klinicznych, co utrudnia jej diagnostykę oraz leczenie. Ponieważ nie istnieje jako oddzielna jednostka chorobowa, wiedza na jej temat wciąż jest ograniczona. Zaburzenie odżywiania występujące u pacjentów z cukrzycą typu pierwszego stanowi szczególne zagrożenie dla zdrowia, ponieważ może prowadzić do wystąpienia groźnych powikłań cukrzycowych takich jak udar mózgu, zawał serca, niewydolność nerek, kwasica czy śpiączka ketonowa.
Rola insuliny w cukrzycy
Ten ważny hormon peptydowy o działaniu ogólnoustrojowym odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu prawidłowego poziomu glukozy we krwi. Reguluje też syntezę białek, lipidów, a także odpowiada za przekształcanie nadwyżek węglowodanów w tłuszcze. Dzięki niemu możliwe jest też magazynowanie glikogenu – materiału zapasowego mięśni szkieletowych człowieka w wątrobie. Do tej pory insulina jest jedynym lekiem umożliwiającym leczenie cukrzycy typu pierwszego. W trakcie postępowania terapeutycznego dąży się do jak najwierniejszego odtworzenia jej wydzielania.
Organizm diabetyka potrzebuje takiej dawki insuliny, która pozwoli na utrzymanie właściwego poziomu cukru we krwi. Zapotrzebowanie na nią zależy od takich czynników jak:
- masa ciała,
- odżywianie,
- sytuacje stresowe,
- aktywność fizyczna,
- przyjmowane leki.
Jak więc można się domyślić, dawka insuliny może się zmieniać, w zależności od tego, co je osoba chora, czy ćwiczy, jaką wykonuje pracę. Niekiedy konieczne jest przyjmowanie większej liczby jednostek, by stężenie glukozy pozostawało na tym samym poziomie. By nie dopuścić do powikłań cukrzycowych, bardzo ważne jest, aby nie przerywać insulinoterapii bez konsultacji z lekarzem.
Jak rozwija się diabulimia?
Osoby, które chorują na cukrzycę, mają świadomość działania insuliny oraz konsekwencji wynikających ze stosowania jej w zbyt dużych dawkach. Hormon obniżający poziom cukru występujący we krwi w nadmiernej ilości może prowadzić do przyrostu masy ciała. Diabulimia jest ściśle związana z celowym pomijaniem jego dawek, aby przeciwdziałać wzrostowi wagi lub pozbyć się niechcianych kilogramów. Na początkowym etapie tego zaburzenia odżywiania diabetyk zwykle jest skoncentrowany na dokładnym liczeniu kalorii spożywanych posiłków, stosowaniu diet alternatywnych bez wyraźnych wskazań medycznych (weganizm, wegetarianizm, dieta bezglutenowa) oraz na regularnej aktywności fizycznej. Pierwsze alarmujące objawy to bóle głowy, nadmierna senność, wzmożone pragnienie, trudności ze skupieniem uwagi.
Z biegiem czasu osoba chora zaczyna przekładać lub opuszczać wizyty w poradni, przestaje prowadzić dziennik samokontroli i przyjmuje niewystarczającą ilość dawek insuliny. Do typowych objawów wskazujących na diabulimię zalicza się również:
- szybką utratę masy ciała,
- pogorszenie ostrości wzroku,
- utrzymujące się wysokie wartości glikemii,
- powtarzające się przypadki kwasicy ketonowej,
- niestabilność emocjonalną,
- obsesję na punkcie wyglądu zewnętrznego.
Celowe manipulowanie dawkami insuliny powoduje, że organizm nie jest w stanie samodzielnie przetworzyć glukozy, przez co jest ona wydalana wraz z moczem. Taki stan może wiązać się z wieloma negatywnymi skutkami zdrowotnymi, a w skrajnym przypadku prowadzić nawet do śmierci pacjenta.
Konsekwencje diabulimii dla zdrowia
Umyślne pomniejszanie zaleconych przez lekarza dawek insuliny w celu zredukowania masy ciała może powodować różne nieprzyjemne dolegliwości u osoby zmagającej się z diabulimią. Przede wszystkim wysoki poziom glukozy w surowicy krwi ma szkodliwy wpływ na naczynia krwionośne. Z tego względu pacjenci z tym zaburzeniem odżywiania są szczególnie narażeni na rozwój takich schorzeń jak retinopatia, zespół stopy cukrzycowej czy miażdżyca. Hiperglikemia nierzadko prowadzi też do nawracających zakażeń układu moczowego, które są trudne w leczeniu. Ich częste występowanie może stać się przyczyną uszkodzenia i niewydolności nerek.
Konsekwencją diabulimii dla zdrowia może być również kwasica ketonowa. Jest to jeden z poważniejszych stanów, jaki może wystąpić u osoby chorej na cukrzycę. Ostry zespół zaburzeń przemiany białkowej, węglowodanowej, tłuszczowej oraz kwasowo-zasadowej rozwija się na skutek znacznego niedoboru insuliny. Obraz kliniczny tego schorzenia jest bardzo różnorodny i zależy od wielu czynników takich jak wiek chorego, czas trwania choroby, ogólny stan jego zdrowia. Kwasicę ketonową można rozpoznać po nadmiernej suchości skóry, nudnościach, wymiotach, bólu brzucha. W kolejnym etapie dochodzi do zakłócenia równowagi wodno-elektrolitowej, czego rezultatem jest nieprawidłowa praca układu nerwowego i śpiączka.
Leczenie diabulimii
Jednym ze sposobów leczenia tego zaburzenia odżywiania jest psychoterapia, która może przybrać formę terapii indywidualnej lub grupowej. Dzięki spotkaniom z terapeutą osoba chora może zmienić wyobrażenie o własnym ciele, wzmocnić poczucie wartości oraz wypracować nawyki, które ułatwią jej zaakceptowanie siebie. W niektórych przypadkach leczenie psychologiczne jest łączone z farmakoterapią, która polega głównie na stosowaniu środków antydepresyjnych, przeciwlękowych oraz poprawiających łaknienie. Ponadto u pacjentów ze zdiagnozowaną diabulimią konieczne jest wyrównanie cukrzycy oraz leczenie jej powikłań.
Produkty kupisz tu:
Na poprawę apetytu
Leki i suplementy na cukrzycę
